ساعت 24 -در شرایطی که تنش‌ها میان ایران و اسرائیل به یکی از بالاترین سطح خود رسیده است، اروپا هنوز قدرت سیاسی قابل‌توجهی در مدیریت بحران دارد، اما این تاثیر به طور کامل تعیین‌کننده نیست.
کشورهای اروپایی، از جمله فرانسه، آلمان و بریتانیا، در مذاکرات ژنو با عباس عراقچی سعی کردند نقش میانجی‌گری را ایفا کنند و از طریق پیشنهاد توافق‌هایی شامل محدود کردن غنی‌سازی اورانیوم ایران، متوقف کردن حملات موشکی و ایجاد یک ضرب‌الاجل زمانی، جلوی گسترش جنگ را بگیرند. این رویکرد نشان‌دهنده تلاش اروپا برای حفظ ثبات منطقه‌ای و جلوگیری از ورود آمریکا به یک درگیری گسترده نظامی است. با این حال، قدرت واقعی اروپا در این بحران، بیشتر در قالب فشار دیپلماتیک، تهدید به تشدید تحریم‌ها و ارائه مشوق‌های اقتصادی است.
اروپا نیز نسبت به ایران قدرت تاثیرگذاری محدودی دارد، زیرا ایران عموماً رویکردی مقاومتی دارد و تنها به دنبال تضمین‌های کتبی و لغو کامل تحریم‌ها است. اروپایی‌ها نیز قادر به ارائه چنین تضمین‌هایی بدون همراهی آمریکا نیستند.
در مقابل، آمریکا و اسرائیل تحت فشارهای داخلی و منطقه‌ای قرار دارند که محدودیت‌هایی را بر قدرت دیپلماتیک اروپا ایجاد می‌کند. ترامپ تمایل دارد ابتکارات دیپلماتیک اروپایی را به عنوان یک “فرصت” استفاده کند، اما در صورت عدم پاسخ مثبت ایران، گزینه نظامی را رد نکرده است.موضوعی که در نهایت به حمله نظامی آمریکا منتهی شد.
اسرائیل نیز با وجود اهمیت نقش اروپا در معادله منطقه‌ای، خواستار رویکردی سخت‌گیرانه‌تر و توقف کامل برنامه هسته‌ای ایران است. بنابراین، اگرچه اروپا توانایی ایجاد موازنه و تسهیل مذاکره را دارد، اما تاثیر نهایی آن به انعطاف‌پذیری آمریکا و ایران وابسته است. بدون هماهنگی کامل با واشنگتن و تضمین‌های نظامی-اقتصادی، اروپا نمی‌تواند به تنهایی تصمیم‌های استراتژیک طرفین را تغییر دهد.
source