ساعت 24 – اکنون این سوال پررنگ‌تر شده که در صورت توقف، تعلیق و در نهایت شکست مذاکرات، مسئولیت آن بر عهده کیست؟ هرچند مذاکرات هسته‌ای ایران و آمریکا در مقطعی حساس قرار دارد، اما تهران هم با اشراف بر همین حساسیت‌ها تاکنون نرمش و انعطاف دیپلماتیک بالایی از خود نشان داده است. اما در سوی دیگر شاهد نوعی سوء‌برداشت از جانب واشنگتن هستیم که به سوء‌محاسبه آن‌ها کشیده شده است.
همان‌طورکه قبل‌تر عنوان شد، اصرار دولت ترامپ بر غنی‌سازی صفر، نه‌تنها با اصول دیپلماسی سازنده در تضاد است، بلکه حقوق مشروع ایران را نادیده می‌گیرد.
این رویکرد که با فشارهای اسرائیل و تهدیدهای اروپا همراه شده، مذاکرات را به لبه پرتگاه کشانده است. ایران با پیشنهادهای متعدد پیرامون همکاری تمام‌عیار و بی‌سابقه با آژانس و حتی احتمال بررسی طرح کنسرسیوم (در صورت جدی‌ترشدن این موضوع)، نشان داده که آماده همکاری و اعتمادسازی است، اما هرگز از حقوق خود کوتاه نخواهد آمد. در این میان، نقش مخرب اروپا و تهدید مکانیسم ماشه، اعتماد تهران به میانجیگری بین‌المللی را تضعیف کرده است.
اگر مذاکرات به شکست منجر شود، مسئولیت آن به‌طورکامل بر عهده زیاده‌خواهی‌های آمریکا و مواضع غیرسازنده متحدانش خواهد بود. دیپلماسی هنوز فرصتی برای نجات دارد، اما تنها در صورتی که همه طرف‌ها به حقوق و تعهدات متقابل احترام بگذارند. تهران با صبر استراتژیک و پیشنهادهای خلاقانه، مسیر خود را ادامه می‌دهد، اما این آمریکا و اروپا هستند که باید جدیت خود را در حفظ دیپلماسی اثبات کنند.
شرق
source