نقد و بررسی فصل دوم سریال ‏The Last Of Us

1

زمانی که بازی ‏The Last of Us Part II‏ در سال ۲۰۲۰ منتشر شد، در میانه‌ی همه‌گیری ‏کرونا به قفسه‌ی فروشگاه‌ها رسید و درگیر جنجال‌های زیادی شد. حتی پیش از عرضه‌ی ‏بازی، داستان آن لو رفته بود و خیلی‌ها پیشاپیش تصمیم گرفته بودند که از آن متنفر باشند، ‏به‌ویژه شخصیت تازه‌واردی به نام اَبی که بخش زیادی از خشم مخاطبان را به خود جلب کرده ‏بود. با این حال، بازی یک شاهکار است و روایتی چندلایه درباره‌ی انتقام، پیامدهای خشونت ‏و فرصتی برای رستگاری دارد.‏

این بازی پروژه‌ای عظیم هم هست و حدود ۲۴ ساعت زمان لازم دارد تا کمپین اصلی‌اش را ‏به پایان برسانید. فصل دوم سریال ‏The Last of Us‏ تنها هفت قسمت دارد و سازندگان آن، ‏نیل دراکمن و کریگ مازین، به شکلی واضح گفته‌اند که داستان بازی قرار است در چند ‏فصل روایت شود؛ بنابراین فصل دوم تلاشی برای بازگویی تمام ماجرا نیست. در عوض، ‏تمرکز این فصل روی الی، دوران زندگی‌اش در جکسون و اثرات ماندگار پایان تراژیک ‏فصل اول است.‏

فصل اول سریال به‌وضوح داستانی حول محور جول و الی بود که از همراهان بی‌میل تا ‏رابطه‌ای محکم شبیه پدر و دختر پیدا کردند. اما فصل دوم به‌طور کامل متعلق به الی است و ‏چه از جنبه‌های مثبت و چه منفی، دنیایی را که در آن زندگی می‌کند گسترش می‌دهد تا نشان ‏دهد زشتی‌های پیرامونش چگونه در ذهن او نفوذ کرده‌اند و او را دگرگون کرده‌اند.‏

فصل دوم ‏The Last of Us‏ از زشتی‌های پایان جهان فرار نمی‌کند

پس از پایان فصل اول ‏The Last of Us، الی هنوز درگیر این سؤال است که واقعاً در آن ‏بیمارستان در سالت‌لیک‌سیتی چه اتفاقی افتاد و همچنان با این فکر کلنجار می‌رود که ایمنی‌اش ‏در برابر بیماری، چیزی که آن را با هویتش یکی می‌داند، شاید در نهایت هیچ ارزشی نداشته ‏باشد.‏

با این حال، ممکن است اینکه الی می‌خواهد چه کسی باشد اصلاً اهمیتی نداشته باشد، چون او ‏مجبور است با این واقعیت روبه‌رو شود که در جهانی بی‌رحم بزرگ شده و به انسانی تبدیل ‏شده که شاید خودش نمی‌خواسته است. فصل دوم سریال با نقش خشونت در دنیای پسا ‏آخرالزمانی دست‌و‌پنجه نرم می‌کند؛ جایی که نوجوان‌ها به محض اینکه بتوانند سوار اسب ‏شوند، باید تیراندازی هم یاد بگیرند و تجربه‌های معمول زندگی، مثل اولین عشق، خیانت‌های ‏بزرگ و فقدان‌های سنگین، به مسائل غیرقابل‌تحملی تبدیل می‌شوند.‏

همه چیز در فصل دوم سریال ‏The Last of Us‏ از فصل اول بزرگ‌تر است، اما وقتی داستان ‏سعی می‌کند تمرکز خود را از الی و مأموریتش فراتر ببرد، ممکن است نیروی دراماتیک خود ‏را از دست بدهد. بسیاری از اتفاقات صرفاً زمینه‌سازی برای آینده‌اند و همین باعث می‌شود ‏بعضی لحظات پایانی فصل تأثیر احساسی لازم را نداشته باشند؛ به‌ویژه زمانی که روایت از ‏جکسون فراتر می‌رود و وارد دنیای گسترده‌تری می‌شود.‏

فصل دوم زمانی بهترین عملکرد را دارد که روی سفر شخصی الی تمرکز می‌کند و بلا ‏رمزی به‌خوبی از پس این وظیفه برمی‌آید. بسیاری از انتقادهایی که به او وارد شده، مثل ‏اینکه ظاهرش زیادی جوان است یا توانایی حمل بار دراماتیک داستان الی را ندارد، اساس ‏درستی ندارند. بخشی از تراژدی داستان الی این است که او هنوز خیلی جوان است و بلا ‏رمزی در نمایش لحظات ویرانگر فصل دوم عملکردی فوق‌العاده دارد.‏

با این حال، اغلب این فیلمنامه است که به او ضربه می‌زند. بسیاری از لحظات تأثیرگذار ‏خیلی زود پشت سر گذاشته می‌شوند، بدون اینکه درد آن‌ها فرصت ماندگاری پیدا کند و داستان ‏سریع به نقطه‌ی بعدی می‌پرد. گاهی به نظر می‌رسد سریال فقط در حال تیک زدن ‏گزینه‌هاست.‏

این فصل در بحبوحه‌ی اعتصاب تاریخی بازیگران و نویسندگان در سال ۲۰۲۳ تولید شد و ‏احتمالاً همین موضوع بر ساختار و ابعاد آن تأثیر گذاشته است. اینکه این روند در فصل سوم ‏ادامه پیدا کند یا نه هنوز مشخص نیست، اما سریال ‏The Last of Us‏ همچنان قرار است با ‏پیشروی در داستان بازی ‏Part II‏ بزرگ‌تر و گسترده‌تر شود.‏

آیا سریال ‏The Last of Us‏ دچار بحران هویت شده است؟

بازی ‏The Last of Us‏ و دنباله‌اش بی‌تردید آثاری سینمایی هستند؛ آن‌قدر که انگار از همان ‏ابتدا برای تبدیل‌شدن به یک اثر تصویری ساخته شده بودند. پروژه‌های مختلفی برای اقتباس ‏این بازی‌ها در جریان بود تا در نهایت سریالی ساخته شد. با این حال، سریال هنوز در تلاش ‏است تا بین دو هویت تلویزیونی بودن و ویدیوگیم بودن تعادل برقرار کند.‏

مثل فصل اول، فصل دوم هم پر از لحظاتی است که مستقیماً از بازی برداشته شده‌اند و حتی ‏شیوه‌ی فیلم‌برداری آن‌ها نیز یادآور بازی است. اما بخش زیادی از قدرت بازی ‏Part II‏ در ‏همان لحظاتی نهفته است که بازی اجازه می‌دهد در آن‌ها مکث و درنگ کنید. در سریالی که ‏تلاش می‌کند تنها در هفت قسمت بخش‌هایی از یک داستان عظیم را روایت کند، فرصت ‏زیادی برای نشستن با بار احساسی تصمیم‌های شخصیت‌ها باقی نمی‌ماند.‏

با این‌همه، حتی در ضعیف‌ترین بخش‌هایش هم فصل دوم یک سریال جذاب باقی می‌ماند؛ با ‏عناصری که فراتر از روایت‌های عجولانه عمل می‌کنند. سریال ‏The Last of Us‏ داستانی ‏است که به فضا برای نفس کشیدن نیاز دارد و وقتی سفرهای الی، جول (با بازی پدرو ‏پاسکال) و اَبی (با بازی کیتلین دیور) این فرصت را پیدا می‌کنند، تماشای آن‌ها به همان ‏اندازه‌ای الهام‌بخش و تأثیرگذار است که در دنیای بازی، زمانی که کنترلر را به دست ‏می‌گیرید.‏