شفقنا_ پایگاه خبری فردا رسانه نوشت: اعتقاد کارشناسان این مرکز این است که پیش از دوره مشروطیت اثری با نام و نشان روزنامه‌نگاران زن وجود ندارد و فقط نوشته‌هایی درباره زنان در روزنامه وقایع اتفاقیه دیده می‌شود یا در حبل المتین کلکته و اختر که در خارج از کشور منتشر می‌شد در مورد زنان صحبت شده است. اما با نگاه دقیق‌تر به اسناد، در پای برخی مقالات روزنامه‌های معروف نظیر حبل‌المتین و تمدن، امضای «بی بی» به چشم می‌خورد.
به گزارش شفقنا از فردا رسانه، روز زن بهانه‌ای شد برای نگاه به اولین زن نامدار مطبوعات ایران که پایه‌گذار روزنامه‌نگاری و حتی تحصیلات زنان در تاریخ ایران بود.
متاسفانه به منابع مختلف تاریخی که رجوع کنیم اختلافات عمدی یا غیرعمدی در معرفی زنان تاثیرگذار در مطبوعات ایران دیده می‌شود، در بسیاری از منابع معتبر مانند مرکز اسناد و مطبوعات آستان قدس رضوی که شاید بزرگترین آرشیو مطبوعات را شامل می‌شود اعتقاد کارشناسان این مرکز این است که پیش از دوره مشروطیت اثری با نام و نشان روزنامه‌نگاران زن وجود ندارد و فقط نوشته‌هایی درباره زنان در روزنامه وقایع اتفاقیه دیده می‌شود یا در حبل المتین کلکته و اختر که در خارج از کشور منتشر می‌شد در مورد زنان صحبت شده است.
اما با نگاه دقیق‌تر به اسناد، در پای برخی مقالات روزنامه‌های معروف نظیر حبل‌المتین و تمدن، امضای «بی بی» به چشم می‌خورد که طنز می‌نوشت و البته در نشریه مجلس نیز مقاله می‌نوشت. بی بی در واقع اسم بی بی خانم استرآبادی است که متاسفانه در منابع رسمی دیگر مانند سامانه شفاف سازی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و یا تاریخ مطبوعات ایران نیز از او نام برده نشده است.
بی بی خانم استرآبادی یا بی بی فاطمه استرآبادی (۱۲۹۹-۱۲۳۶خورشیدی) که در برخی منابع از او به نام بی بی وزیر اوف نیز نام برده شده است، دختر محمد باقر خان استرآبادی از بزرگان گرگان و سَرکرده سواره استرآباد و مادر او نیز خدیجه خانم معروف به ملاباجی بود که معلم مکتب‌خانه دخترانه دربار قاجار بود و از معدود زنان باسواد آن دوره به شمار می‌آمد که در واقع یکی از ندیمه‌های شکوه‌السلطنه از زنان ناصرالدین شاه بود که کار تدریس کودکان دربار ناصری را نیز بر عهده داشت و بی بی خانم این گونه در کنار مادر و در دربار قاجار باسواد شد. همسر او از افسران جوان مهاجر اهل قفقاز به نام موسی خان وزیر اوف بود که بعدتر با پیشرفت در پریگاد قزاق به رتبه میرپنج رسید و به موسی خان وزیری تغییر نام داد.
بیشتر مقالاتی که بی بی خانم استرآبادی می‌نوشت در دفاع از آموزش دختران بود و بالاخره بنیان‌گذار اولین دبستان دخترانه ایران به نام «مدرسه دوشیزگان» شد. این مدرسه سال۱۳۲۴ قمری برابر با ۱۲۸۵ شمسی در تهران نزدیک دروازه قدیم محمدیه بازارچه حاجی محمد محسن تاسیس شد.
او نه‌تنها اولین روزنامه‌نگار زن ایران بود بلکه اولین موسس آموزشگاه رسمی زنان ایران هم شد و در ادامه کتابی هم به نام معایب الرجال نوشت که در پاسخ به رساله تادیب النسوان بود و از آن انتقاد کرد و در این کتاب دیدگاه‌های اسلامی و غربی درباره زنان را در هم آمیخت و با لحنی طنز و گاه با آوردن آیات و احادیث یکی از نخستین بیانیه‌های زنانه در ایران را ثبت کرد.
فرزندانی هم که او تربیت کرد از افراد تاثیرگذار تاریخ ایران هستند؛ «علی نقی وزیری» معروف به «کلنل وزیری» موسیقی‌دان بود که نُت نویسیِ موسیقی سنتی ایران را ترویج داد و علامت‌هایی را برای همین منظور ابداع کرد و «مهرانگیز وزیری» که روزنامه‌نگار و از اولین مدافعان حقوق زنان در ایران بود.
شرح عکس: تصویرِ بی بی خانم استرآبادی است که نوه‌اش مهرانگیز ملاح (دختر خدیجه افضل وزیری و آقا بزرگ ملاح) این نقاشی را بر اساس شنیده‌هایی که از دیگران درباره مادربزرگش داشت کشیده بود.
source