حکمرانی ارتباطی؛ کلید اصلی مهار آلودگی هوا در کلان‌شهر‌ها

پژوهشگر حوزه ارتباطات دانشگاه آزاد اسلامی واحد لنجان گفت: آلودگی هوا دیگر فقط مسئله محیط‌زیست نیست؛ بدون حکمرانی ارتباطی یعنی شفافیت لحظه‌ای، پاسخ‌گویی رسمی و اقناع عمومی، هیچ بودجه و قانونی نمی‌تواند کیفیت هوای کلان‌شهر‌ها را نجات دهد.

عصمت شریفی‌سده دکتری علوم ارتباطات و پژوهشگر حوزه ارتباطات دانشگاه آزاد اسلامی واحد لنجان در گفت‌و‌گو با خبرنگار آنا اولویت اقدامات حمل‌ونقلی برای کاهش آلودگی هوا را «اقدام‌پذیری کوتاه‌مدت همراه با اطلاع‌رسانی صریح به مردم» دانست و اظها کرد: اگر قرار است اسقاط خودرو‌های فرسوده، نوسازی ناوگان و توسعه مترو به‌عنوان راهکار اعلام شود، باید مردم بدانند که چه زمانی و با چه بودجه‌ای این کار انجام می‌شود. مدیریت بحران آلودگی بدون اقناع افکار عمومی عملاً پیش نمی‌رود.

وی با بیان اینکه سهم خودرو‌های فرسوده در ایجاد آلودگی چند برابر خودرو‌های استاندارد بوده، افزود: مشکل ایران کمبود برنامه نیست، کمبود اجرای برنامه همراه با ارتباطات مؤثر است. تا زمانی که روند اسقاط و نوسازی شفاف اطلاع‌رسانی نشود، مردم اعتماد لازم برای همراهی را نخواهند داشت.

پژوهشگر حوزه ارتباطات دانشگاه آزاد اسلامی واحد لنجان درباره وضعیت سلامت شهروندان گفت: آمار‌های غیررسمی نشان می‌دهد کشور مدت‌هاست در وضعیت اضطرار بهداشتی قرار دارد؛ اما به دلیل اینکه واقعیت به‌صورت شفاف اعلام نمی‌شود، حساسیت و اقدام ملی شکل نمی‌گیرد. تغییر روایت و اعلام وضعیت اضطرار، قدم نخست و ضروری است.

شریفی‌سده با اشاره به تداوم مصرف مازوت در نیروگاه‌ها بیان کرد: ریشه مشکل فقط فنی نیست؛ ارتباطی است. تا زمانی که نهاد‌های مسئول به‌صورت عمومی توضیح ندهند چرا مازوت می‌سوزانیم چه زمانی قطع می‌شود و برنامه جایگزین چیست، اعتماد عمومی نسبت به سیاست‌های انرژی ترمیم نمی‌شود.

این پژوهشگر حوزه ارتباطات درباره ناکارآمدی قوانین بازدارنده توضیح داد: تعارض منافع دستگاه‌ها از یک‌سو، و نبود پایش هوشمند و اطلاع‌رسانی شفاف از سوی دیگر، باعث شده قوانین در ذهن مردم کارآمد و قابل اتکا نباشند. مدیریت آلودگی هوا نیازمند حکمرانی ارتباطات است؛ یعنی سیاست‌گذاری همراه با شفافیت، انتشار داده‌های لحظه‌ای و پاسخ‌گویی رسمی به افکار عمومی.

وی تأکید کرد: آلودگی هوا دیگر صرفاً یک چالش محیط‌زیستی نیست؛ مسئله‌ای ارتباطی، حکمرانی و سلامت عمومی است. تا زمانی که اراده ارتباطی و مدیریتی هم‌زمان شکل نگیرد، نمی‌توان انتظار داشت کیفیت زندگی در کلان‌شهر‌ها بهبود یابد.

source

توسط argbod.ir

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *