نقد و بررسی فیلم آپارتمان 7ای (Apartment 7A) ؛ میل و غریزه جنسی شیطان

نقد و بررسی منتقدان

در وب‌سایت جمع‌بندی نقدها، راتن تومیتوز، در بخش نقد فیلم آپارتمان 7 ای ، 39 درصد از 57 نقد منتقدان مثبت ارزیابی شده است که میانگین امتیاز این فیلم را به 5.4 از 10 می‌رساند.

اجماع این وب‌سایت بیان می‌کنند:

آپارتمان 7A به‌خوبی ساخته شده و بازیگری‌‎های قوی‌ای دارد؛ اما یاد و خاطره ماندگار فیلم بچه رزماری و الگوی پیش‌درآمدی قابل پیش‌بینی، منجر به ارائه‌ای کمتر از حد انتظار می‌شود.

همچنین متاکریتیک که از میانگین وزنی استفاده می‌کند، به این فیلم امتیاز 48 از 100 را اختصاص داده است که بر اساس 18 نظر منتقد، به معنای «نقدهای مختلط یا متوسط» تلقی می‌شود. این آمار و ارقام نشان‌دهنده‌ی واکنش‌های متفاوت به این اثر است و ما را به دقت بیشتر در تحلیل فیلم Apartment 7A در نقاط قوت و ضعف آن دعوت می‌کند.

تحلیل روایی داستان

آپارتمان 7A سومین فیلم از سال 2024 است که به داستان زنی جوان می‌پردازد که به‌طور ناخواسته توسط شیطان باردار می‌شود. این اثر پس از فیلم‌های معصوم (Immaculate) و اولین طالع نحس (The First Omen) به این موضوع پرداخته است.

دلایل جذابیت این پیش‌فرض داستانی، به‌ویژه با توجه به آسیب‌های ویرانگر آزادی‌های تولید مثل در کشورهای مختلف، در طی سال‌های اخیر واضح است. زنان تحت فشار قرار می‌گیرند و برخی از آن‌ها در این فرآیند جان خود را از دست می‌دهند. اجبار، کنترل و تسلط در این فیلم‌ها، به همراه پارانویا و وحشت جسمی ترکیب می‌شود تا سناریویی ترسناک و از نظر سیاسی مرتبط را به تصویر بکشد.

این موضوع، بارها در سینمای وحشت آمریکا و حتی اروپا دیده شده است. فیلم آپارتمان 7A وجه تمایز خود را هنگامی یافت که مخاطب می‌دانست قرار است با یک پیش‌درآمد از اثر بچه رزماری «رومن پولانسکی» سپری کند؛ اما متاسفانه این فیلم در میان داستان خوبی که در حال روایت بود، گُم شد و تقریباً پاسخی از پیچش ذهنی مخاطبی که آن را به عنوان پیش‌درآمد نگاه می‌کرد، نداد.

مانند فیلم اولین طالع نحس، Apartment 7A نیز زمان را به عقب می‌گرداند و داستان زنی را روایت می‌کند که در کنار مهمانان شیطانی منتهن، «مینی» (دیان ویست) و «رومن کستوت» (کوین مک‌نالی)، در آپارتمانی در نیویورک؛ پیش از آن‌که «رزماری» و «گای وودهاوس» به آنجا نقل مکان کنند، زندگی می‌کرد.

کارگردان در برخی لحظات با اشاره‌های آشکار به تماشاگران، مانند حضور یک گهواره معروف که این بار خالی است، نشانه‌هایی به ما داد، اما باز هم سرنخ را باز نکرد.

«ناتالی اریکا جیمز»، فیلمساز این اثر، به جای تمرکز بر داستان اصلی، روی یک ستاره رقص جهان، متمرکز می‌شود که به‌تازگی از شهر کوچک نبراسکا به نیویورک آمده است.

با آغاز فیلم آپارتمان 7A، شخصیت اصلی، «تری» که فردی محتاط است، تصمیمات شگفت‌انگیز و عجیبی می‌گیرد. نقل مکان به یک آپارتمان بدون اجاره که توسط کستوت‌ها به او پیشنهاد شده، در حالی که تنها یک روز است آن‌ها را می‌شناسد، از جمله اتفاقات و تصمیمات عجیب اوست.

کستوت‌ها می‌گویند که فرزندی ندارند و می‌خواهند به او کمک کنند؛ اما این انتخاب کلمات یکی از نشانه‌های خطرناک است که «تری» به سادگی از کنار آن می‌گذرد.

«مینی» و «رومن» و ساکنان ثروتمند و عجیب و غریب ساختمان جذاب به نظر می‌رسند. «دیان ویست» بازیگری خاص خود، شخصیتی جذاب را به وجود می‌آورد. از سوی دیگر، «گارنر» در ظاهر خود خسته و پریشان به نظر می‌رسد و عمدتاً بی‌اعتمادی و ناامیدی «تری» را از طریق لبخندها و حرکات صورتش به تصویر می‌کشد.

نقد فیلم آپارتمان 7ای

آپارتمان 7A در میان جنبه‌های بصری خود نیز بین یک اثر ترسناک و تراژیک نوسان دارد. ناامیدی و جاه‌طلبی در این فیلم به وضوح احساس می‌شود. «تری» آماده نیست که پس از یک آسیب دیدگی تسلیم شود و به خانه برگردد و هر کاری که لازم باشد انجام خواهد داد تا رویاهایش را محقق کند؛ اما هیچ‌یک از این ویژگی‌ها به‌طور قوی به تصویر کشیده نمی‌شوند و ما تا دقایق آخر این فیلم منتظریم تا ربط این اثر را با فیلم «پولانسکی» ببینیم.

وحشت‌های بدنی نیز در این فیلم بسیار ملایم هستند. صدای شکستن پای «تری» زمانی که در حال رقص است، مخاطب آثار سینمایی ترسناک را تحت تأثیر قرار نمی‌دهد و کارگردان بیشتر باید روی این محوریت مانور می‌داد.

یکی از نکات مهمی که آپارتمان 7A به خوبی منتقل می‌کند، حس تهدید همیشگی و مردسالارانه‌ای است که پس از آنکه «تری» متوجه می‌شود باردار شده، او را در بر می‌گیرد. این بارداری ناشی از یک رابطه یک شبه با کارگردان خوش‌چهره، «آلن مارشند» (با بازی جیم استرجس)، به وقوع می‌پیوندد.

نبود گزینه‌های موجود برای «تری» و احساس حق‌طلبی که اطرافیانش نسبت به بدن و آینده‌اش به محض آگاهی از بارداری‌اش پیدا می‌کنند، با فضای دهه 1960 آمریکا کاملاً همخوانی دارد؛ اما این موضوع همچنین به بخش‌های وسیعی در سال 2024 نیز مرتبط است.

آپارتمان 7A در بخش‌های پایانی خود به بیانی رادیکال درباره خودمختاری زنان نزدیک می‌شود. جایی که «تری» گزینه‌های خود را به عنوان یک زن جوان و غیرمتأهل در نظر می‌گیرد، دقیقاً همان نقزه است.

او می‌تواند مجازات مادری تنها بودن را بپذیرد یا با شیطان به‌طور واقعی معامله کند؛ اما دست فیلم به دلیل سرنوشت نهایی شخصیت در بچه رزماری بسته است. چیزی که باقی می‌ماند، داستانی است که با وجود روایت بی‌تفاوتش، به طرز شگفت‌انگیز و ناامیدکننده‌ای، در طول بیش از 50 سال همچنان مرتبط و معاصر باقی مانده است.

جمع‌بندی و نمره‌دهی

این اثر، پیش‌درآمدی است که با تأخیری چند دهه‌ای به داستان فیلم بچه رزماری پرداخته و در دنیای بی‌رحم تئاتر برادوی روایت می‌شود. «جولیا گارنر» با چهره‌ای درهم رفته و درهم شکسته از پس نقش خود در فیلم Apartment 7A برمی‌آید. هرچند فضاها و عناصر ترسناک فیلم به‌طرز کلیشه‌ای به تصویر کشیده شده‌اند، اما رقص‌های خلاقانه و بازی‌های قوی از بازیگران اصلی، این فیلم را به اثری سرگرم‌کننده تبدیل کرده است.

سبک کارگردانی «ناتالی اریکا جیمز» در این فیلم ترسناک نیست، اما نتیجه‌گیری‌های فیلم به‌طرز ناامیدکننده‌ای در حال حاضر به همان اندازه مرتبط است که در نزدیک به 60 سال پیش بود.

وب‌سایت فیگار به این فیلم نمره 5 از 10 را می‌دهد.

بیشتر بخوانید:

نظر شما درباره‌ی مطلب نقد فیلم آپارتمان 7ای چه بود؟ لطفا نظرات خود را در بخش کامنت با فیگار و دیگر کاربران به اشتراک بگذارید.