استراتژی «وعده غذایی» می‌تواند تمساح‌ها را نجات دهد

1

در دشت‌های غربی استرالیا، تمساح‌ها نقشی حیاتی در فرهنگ محلی و اکوسیستم‌ها دارند. اما آن‌ها نیز با چالش‌های بقای خود روبرو هستند.

یک همکاری منحصربه‌فرد بین علم و دانش بومی منجر به ایجاد یک استراتژی نوآورانه حفاظت شده است که هدف آن نجات این تمساح‌های آب شیرین (Crocodylus johnstoni) از یک گونه مهاجم مرگبار، یعنی وزغ نیشکر است.

تمساح‌ها اهمیت فرهنگی دارند و بخشی از داستان‌های سنتی صاحبان بومی آن‌ها به شمار می‌روند، و از دست دادن آن‌ها تعادل حساس اکوسیستم‌های محلی را بر هم خواهد زد.

رویکرد همکاری برای حفاظت از تمساح‌ها

دانشمندان دانشگاه مک‌کواری، با همکاری جنگل‌بانان بومی بونوبا و اداره تنوع زیستی، حفاظت و جاذبه‌های گردشگری (DBCA) در غرب استرالیا، یک استراتژی جدید را برای حفاظت از تمساح‌های آب شیرین در برابر تأثیرات مخرب وزغ‌های نیشکر اجرا کرده‌اند.

نویسنده اصلی دکتر جورجیا وارد-فیر از دانشکده علوم طبیعی دانشگاه مک‌کواری و همکارش، پروفسور ریک شاین، آزمایش موفقیت‌آمیز یک روش بوم‌شناسی رفتاری به نام انزجار شرطی طعم (CTA) را مستند کرده‌اند.

این تیم روشی را نشان داده است که به طور قابل توجهی میزان مرگ و میر تمساح‌های آب شیرین را با آموزش به آن‌ها برای ارتباط دادن وزغ‌های نیشکر با مسمومیت غذایی کاهش می‌دهد.

تأثیر فاجعه‌بار وزغ‌های نیشکر

از زمانی که وزغ‌های نیشکر در دهه ۱۹۳۰ از آمریکای جنوبی وارد استرالیا شدند، ردی از نابودی در سراسر شمال استرالیا به جا گذاشته‌اند و گونه‌های شکارچی محلی مانند گواناها، مارها و تمساح‌های آب شیرین را از بین برده‌اند.

پل بین بوسو، هماهنگ‌کننده جنگل‌بانان، با تأکید بر تأثیرات زیست‌محیطی گسترده‌تر، توضیح داد: «از دست دادن تمساح‌های آب شیرین به وزغ‌های نیشکر به این معنی است که تغذیه‌کنندگان پایین‌دست در رودخانه‌های ما تمام طعمه‌ها از جمله جودمباه (چریابین، یک میگو بزرگ آب شیرین) و لاردی (بریم استخوانی، یک ماهی استواری) را خواهند خورد، و ماهی برای باراموندی و سفره‌ماهی باقی نمی‌ماند.»

روش کار: طعمه‌گذاری شکارچیان

بین سال‌های ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۲، دکتر وارد-فیر و پروفسور شاین با جنگل‌بانان محلی و کارکنان DBCA همکاری کردند تا لاشه‌های وزغ‌های نیشکر اصلاح‌شده را در چهار سیستم دره بزرگ در منطقه کیمبرلی شمال‌غربی استرالیا توزیع کنند.

تیم صدها وزغ نیشکر را جمع‌آوری کرد، قسمت‌های سمی آن‌ها را جدا کرده و لاشه‌های وزغ را با یک ماده شیمیایی تهوع‌آور تزریق کردند. این امر باعث شد تا تمساح‌های آب شیرین که از این طعمه‌ها تغذیه می‌کردند، دچار بیماری موقت شوند، اما نمیرند.

به منظور نظارت بر اثربخشی آموزش انزجار شرطی طعم، از طعمه‌های کنترلی از گوشت مرغ، بدون هیچ‌گونه مواد افزودنی تهوع‌آور، استفاده شد.

بین بوسو گفت: «عضو بودن در برنامه و انجام کار در محل بسیار خوب بود.» تیم او صدها ایستگاه طعمه در طول ساحل رودخانه‌ها ایجاد کردند و با استفاده از قایق‌های کوچک، طعمه‌های تازه را آویزان کرده و جایگزین می‌کردند و واکنش‌های تمساح‌ها را تحت نظر داشتند.

بین بوسو افزود: «در سه روز اول متوجه شدیم که تمساح‌ها وزغ‌های نیشکر را می‌گیرند، سپس آن‌ها را رها می‌کنند. سپس متوجه شدیم که قبل از خوردن وزغ نیشکر، آن‌ها را بو می‌کنند و در روز آخر، بیشتر گردن مرغ‌ها خورده می‌شد.»

کاهش قابل‌توجه نرخ مرگ و میر تمساح‌ها

تاکتیک‌های مشاهده و نظارت نتایج قابل توجهی را به دست آورد. با استفاده از بررسی‌های نورافکن‌های شبانه و دوربین‌های حیوانی با شاتر خودکار، تیم دریافت که مناطقی که در آن‌ها آزمایش‌های انزجار انجام شده بود، در مقایسه با سایت‌های کنترل بدون طعمه‌گذاری، میزان مرگ و میر تمساح‌ها به طور قابل توجهی کاهش یافته است.

دکتر وارد-فیر توضیح داد: «طعمه‌گذاری ما به طور کامل از مرگ و میر در مناطقی که وزغ‌های نیشکر در حال رسیدن بودند، جلوگیری کرد و مرگ و میر را تا ۹۵٪ در مناطقی که وزغ‌ها به مدت چند سال حضور داشتند، کاهش داد. این تأثیرات در سال‌های پس از آن نیز ادامه داشت.»

سارا مک‌آلیستر از DBCA گفت: «این نتایج واقعاً هیجان‌انگیز هستند، زیرا ابزارهایی را در اختیار مدیران زمین قرار می‌دهد که می‌توانند قبل و بعد از هجوم از آن‌ها استفاده کنند. ما با هم نشان داده‌ایم که همکاری بین دانشگاهیان، جنگل‌بانان بومی و آژانس‌های مدیریت زمین می‌تواند برای علم حفاظت بسیار مؤثر باشد.»

بوم‌شناسی رفتاری برای حفاظت از تمساح‌ها

بین بوسو گفت که پس از برنامه، ما شاهد بازگشت جمعیت تمساح‌ها هستیم، «که این یک چیز خوب برای دیدن است.»

این تیم قبلاً از تکنیکی مشابه برای حفاظت از مارمولک‌های مانیتور زرد در برابر شکارچیان مهاجم استفاده کرده بود.

پروفسور شاین، یکی از نویسندگان ارشد این مطالعه، اثربخشی بوم‌شناسی رفتاری به عنوان یک ابزار مؤثر در برابر گونه‌های مهاجم، به ویژه در یک جهان جهانی‌شده را تأیید می‌کند.

پروفسور شاین گفت: «در زمانی که جهانی‌شدن به طور چشمگیری گسترش گونه‌های مهاجم را افزایش داده است، بوم‌شناسی رفتاری می‌تواند از اکوسیستم‌های آسیب‌پذیر حفاظت کند.»

آنچه به عنوان یک آزمایش عجیب با یک وعده غذایی غیرقابل‌پذیرش آغاز شد، اکنون به یک راه‌حل امیدوارکننده در حوزه حفاظت تبدیل شده است، که نشان می‌دهد نوآوری و همکاری واقعاً می‌تواند یک گونه را نجات دهد.

این مطالعه در مجله Proceedings of the Royal Society B Biological Sciences منتشر شده است.