شبی که مردم دزفول فانوس به دست شدند

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری آنا، دزفول را به عنوان پایتخت مقاومت ایران می‌شناسیم. شهری که در هشت سال دفاع مقدس مقابل بعثی‌ها ایستاد و از سوی عراقی‌ها به عنوان «بلد الصواریخ» یعنی شهر موشک‌ها نام گرفت.

شهری با مردمانی که در دوران دفاع مقدس شدیدترین حملات موشکی را تحمل کردند اما خانه و کاشانه‌شان را ترک نکردند. امیر سرتیپ خلبان احمد مهرنیا مقاومت مردم شهر دزفول در دوران دفاع مقدس را اینگونه توصیف می‌کند: «دزفول یک منطقه مهم برای عراق بود.

وقتی بعثی‌ها می‌آمدند شهرهای دیگر ایران را بمباران کنند، موقع رفتن یک موشک و هنگام برگشتن، یک موشک دیگر روی دزفول می‌انداختند. در کوچه دو متری، موشک یازده متری می‌انداختند. امنیت جانی در شهر نبود. اگر ما در اندیمشک و دزفول برای خرید می‌رفتیم، هر دیواری که بود در پناه آن، راه می‌رفتیم تا زنده بمانیم.

اما بیشتر مردم دزفول در این شرایط در شهر ماندند.پایگاه هوایی دزفول یک نقطه مهم و راهبردی بود و نیروهای هوایی برای مردم حرمت خاص و عزت داشتند؛ به قدری که مردم خلبانی را با لباس پرواز می‌دیدند احترام زیادی می‌گذاشتند و وقتی با این لباس به خرید می‌رفتیم، به ما لطف می‌کردند.یادم هست در جاده اندیمشک-دهلران یک باند برای فرود ضطراری بود. روزی که عراقی‌ها حمله کردند، احتمال می‌دادیم که آنها همان شب خود را به باند اضطراری دهلران برسانند. به همین خاطر تصمیم گرفته شد تا آن باند را غیرفعال کنند.

از طرفی هم ما در اولین روز جنگ پرواز کمان ۹۹ را داشتیم به نام ۱۴۰ فروندی که شهرت پیدا کرد. تصمیم گرفته شد که خلبان‌ها باهم به سمت عراق پرواز کنند، سپس این باند غیرفعال شود. بعد از پرواز سربازها با دست و مشقت زیاد، آنجا را غیر فعال کردند و سر پست خود بازگشتند. 

ساعت ۱۲ و نیم شب بود که گفتند، به علت اتمام سوخت هواپیما، باید باند اضطراری را فعال کنند. بچه‌ها شب نشستند تا برنامه بریزند. خلبان جلال آرام که در محله علی مالک کار می‌کرد، یکی از بچه‌ها را به مسجد فرستاد. او بچه‌های بسیج را خانه به خانه جمع کرد. هر کدام فانوس به دست، به باند دهلران آمدند و تا ساعت ۵ صبح باند را برای فرود هواپیماها آماده کردند. این مقاومت و کاری که مردم دزفول انجام دادند، فراموش نشدنی است.»