نقد و بررسی انیمیشن خاطرات یک حلزون (Memoir of a Snail) ؛ واقعی‌‌ترین نوع انزوا

نقد و بررسی منتقدان

فیلم خاطرات یک حلزون توانسته است توجه گسترده‌ای از سوی منتقدان جلب کند و نظرات مثبت بسیاری را به خود اختصاص دهد. در وبسایت راتن تومیتوز و در تحلیل انیمیشن Memoir of a Snail این اثر سینمایی با کسب امتیاز 94 درصد از میان 98 نقد ثبت‌شده و میانگین نمره 8.1 از 10، به‌عنوان اثری قابل‌تحسین شناخته شده است.

اجماع منتقدان در این وبسایت، فیلم را به‌عنوان «سفری احساسی که امید را در برابر ناامیدی به پیروزی می‌رساند و با انسانیت سرشار خود داستانی عمیق و ماندگار می‌سازد» توصیف کرده‌اند.

وبسایت متاکریتیک نیز با امتیازدهی بر اساس میانگین وزنی، نمره 83 از 100 را برای فیلم ثبت و آن را به‌عنوان اثری با «تحسین جهانی» معرفی کرده است.

«پیتر دبروژ» از Variety ضمن ستایش کارگردانی «آدام الیوت»، در نقد انیمیشن Memoir of a Snail از سبک روایت تاریک و در عین حال احساسی او تمجید کرده است. او همچنین بازی بی‌نقص صداپیشگان و موسیقی متن فیلم را از نقاط قوت برجسته اثر دانست. «دبروژ» اشاره می‌کند که خاطرات یک حلزون با روایتی تاثیرگذار و متفاوت، تجربه‌ای خاص برای مخاطب رقم می‌زند.

در همین حال، «استفانی بانبری» از مجله ددلاین به برخی از ضعف‌های فیلم نیز اشاره کرده است. او تکرار در برخی عناصر داستانی و دیالوگ‌ها را از نکات منفی فیلم برشمرده؛ اما تاکید کرده که این ویژگی‌ها در عین حال بخشی از موضوع اصلی فیلم، یعنی نقص‌های انسانی را تقویت می‌کنند.

تحلیل روایی

پیش از آغاز نقد انیمیشن Memoir of a Snail باید بگوییم که آقای «آدام الیوت» این اثر سینمایی را بر اساس زندگی خودش در دوران بچگی و انزوایی که در برابر جامعه با آن روبرو بوده، ساخته است.

آقای «آدام الیوت» پیش از این یک انیمیشن دیگر به نام مری و مکس را در سال 2009 کارگردانی کرده بود. از همان ابتدای انیمیشن، مخاطب با انبوهی از تشبیهات روبرو می‌شود.

جدا از سبک انیمیشن‌سازی، از لحاظ روایی نیز این دو اثر به‌گونه‌ای تکمیل‌کننده یکدیگر هستند. در هر دو انیمیشن یک راوی وجود دارد که ما داستان زندگی «آدام الیوت» را از زبان او می‌شنویم. این کارگردان جنس انزوایی که خودش در زندگی تجربه کرده را از نگاه دو شخصیت با نام‌های «مری» و «گریس» به وجود می‌آورد.

آقای «الیوت» با خاطرات یک حلزون جسورانه پا به دنیای تاریکی و اندوه می‌گذارد. این فیلم برای افرادی ساخته شده که از انیمیشن انتظار بیشتری از سرگرمی دارند و به دنبال روایت‌هایی عمیق و معنادار هستند.

این کارگردان با آثار کوتاهش و همان انیمیشن سینمایی مری و مکس ثابت کرد که بر خلاف جریان اصلی و تجاری سینما شنا می‌کند. آثار او به طنز تلخی وابسته هستند که شاید هر کسی در هر جای دنیا با آن روبرو شود. او سبک انیمیشن‌سازی خود را Clayography، سبکی که از پیکره‌های سفالی دست‌ساز برای روایت داستان‌هایی عمیقاً شخصی و تا حدی اتوبیوگرافیک بهره می‌برد، نامیده است.

داستان این اثر ترکیبی از طنز انتقادی و تراژدی انسانی است. روایت آن با یک مرگ آغاز می‌شود؛ مرگی که به‌وضوح از تصویرهای رایج و زیباسازی‌شده سینما فاصله دارد. شخصیت «پینکی» دوست سالمند و صمیمی شخصیت اصلی، در لحظاتی تلخ و دردناک، آخرین نفس خود را با صدایی خفه از سال‌ها رنج جسمی و روحی از دست می‌دهد. این آغاز غیرمعمول، تصویری صادقانه و بی‌پرده از واقعیت‌های زندگی را به مخاطب ارائه می‌دهد.

نقد انیمیشن خاطرات یک حلزون

داستان خاطرات یک حلزون روایت زندگی غم‌انگیز اما آمیخته با لحظات شیرین «گریس پودل»، زنی که در شرایط دشوار رشد می‌کند و زندگی‌اش با گذر سال‌ها تاریک‌تر و پیچیده‌تر می‌شود، است.

یکی از تلخ‌ترین نقاط زندگی او جدایی از برادر دوقلویش، «گیلبرت» محسوب می‌شود. این دو پس از جدا شدن به دلیل فرزندخواندگی توسط خانواده‌هایی متفاوت در دو سوی استرالیا، از یکدیگر دور شده و این جدایی زخم عمیقی در وجود «گریس» بر جای می‌گذارد.

«گریس»، با لباس ساده خاکستری و کلاه بافته‌ای که شاخک‌های حلزون را شبیه‌سازی می‌کند، شخصیتی است که از نظر اجتماعی و حرفه‌ای در پایین‌ترین طبقات قرار دارد و از سوی اطرافیانش نادیده گرفته می‌شود.

روایت داستان از نگاه «گریس» و پس از مرگ «پینکی» صورت می‌گیرد. «پینکی»، با سبک زندگی افراطی و ماجراجویانه‌اش، برای «گریس» که به زندگی یکنواخت و بی‌تحرک عادت کرده، همچون اسطوره‌ای افسانه‌ای به نظر می‌رسد.

«گریس» به‌طور صادقانه اعتراف می‌کند که بخشی از زندگی محدود و منزویانه‌اش، نه فقط به‌خاطر ترس و کمبود فرصت‌ها، بلکه به‌دلیل انتخاب شخصی بوده است.

شیفتگی او به حلزون‌ها از کودکی آغاز شده و همچنان بخش مهمی از هویت اوست. «گریس» زندگی خود را همچون حلزونی درون پوسته‌ای که خود ساخته سپری می‌کند و هرگونه وسیله یا اثری با نقش حلزون را جمع‌آوری می‌کند؛ اما این شیفتگی به دنیای حلزون‌ها همزمان نمادی از محدودیت‌های اوست؛ زیرا همواره حسرت پول کافی برای خرید بلیت هواپیما و دیدار دوباره با «گیلبرت» را در دل دارد.

با یک تفسیر ساده، حلزون را می‌توان نماد یک موجودی نامید که اکثراً در لاک خود فرو می‌رود و اگر آزاد باشد، می‌تواند به هر چیزی که می‌خواهد برسد. این جنس از انزوا، دقیقاً نوعی است که خود آقای «گیلبرت» در کودکی‌اش تجربه کرده و با این خط روایی که در برابر مخاطب قرار می‌گیرد، ما با یک انزوا از جنس تنهایی به سبب ترس خویش از اجتماع روبرو هستیم.

«گریس پودل» نماد افرادی است که به‌خاطر ترس و آسیب‌های گذشته، پوسته‌ای محافظ برای خود می‌سازند تا در آن منزوی می‌شوند؛ اما خاطرات یک حلزون به‌جای قضاوت، با همدلی به بررسی زندگی او می‌پردازد و بیننده را دعوت می‌کند تا درک عمیق‌تری از چالش‌های روحی و محدودیت‌های تحمیلی و انتخابی داشته باشد.

جمع‌بندی و امتیازدهی

خاطرات یک حلزون نه تنها روایتی از رنج‌ها و فقدان‌های انسانی است، بلکه توانایی خیره‌کننده‌ای در ترکیب کمدی و تراژدی دارد. طنز تلخ این اثر، همراه با جزئیات دقیق انیمیشن و روایت‌های عمیق شخصیت‌ها، مخاطب را به سفری احساسی می‌برد که هم خنده بر لب می‌آورد و هم بغض در گلو می‌نشاند. این فیلم، با تأکید بر تناقض‌های زندگی و لحظات کوچک شادی در میان تاریکی، یکی از ماندگارترین آثار انیمیشن معاصر است.

وب‌سایت فیگار به این انیمیشن سینمایی نمره 10 از 10 را می‌دهد.

بیشتر بخوانید:

نظر شما درباره‌ی مطلب نقد انیمیشن خاطرات یک حلزون چه بود؟ لطفا نظرات خود را در بخش کامنت با فیگار و دیگر کاربران به اشتراک بگذارید.