نقد و بررسی فیلم امیلیا پرز (2024 Emilia Pérez) ؛ موسیقی، ملودرام و یک روایت ضعیف

نقد و بررسی منتقدان

فیلم Emilia Pérez در وب‌سایت جمع‌آوری نقد راتن تومیتوز، با امتیاز 82% از 152 نقد منتشر شده، مورد استقبال قرار گرفت و میانگین امتیاز آن 7.4 از 10 را دریافت کرد. اجماع این وب‌سایت در نقد فیلم Emilia Pérez بیان کردند:

«کارلا سوفیا گاسکون» در نقش «امیلیا پرز»، در یک اثر جنایی و موزیکال، با جذابیت بالایی به ایفای نقش پرداخته است که داستانی بی‌پروایانه به دنیای تغییر جنسیت را روایت می‌کند.

متاکریتیک که از میانگین وزنی استفاده می‌کند، به این فیلم نمره 72 از 100 را اختصاص داده است که نشان‌دهنده نقدهای عموماً مثبت است. همچنین، در وب‌سایت AlloCiné، این فیلم موفق به کسب میانگین امتیاز 4.1 از 5 ستاره شد که بر اساس 38 نقد از منتقدان فرانسوی است.

«کوین ماهر» از مجله تایمز، به این فیلم 5 از 5 ستاره داد و در بررسی فیلم Emilia Pérez نوشت:

این فیلم موزیکال، یکی از بهترین فیلم‌های سال است.

این نقدها و امتیازهای بالا گویای کیفیت و جذابیت امیلیا پرز به عنوان یک اثر هنری است؛ اما بیایید ما هم به تحلیل فیلم Emilia Pérez بپردازیم تا ببینیم این اثر واقعا تا این اندازه لایق تعریف و تمجید است یا خیر.

تحلیل روایی و فرم فیلم

امیلیا پرز، فیلمی اسپانیایی‌زبان به کارگردانی «ژاک اودیار»، یکی از نامزدهای اصلی جایزه اسکار بهترین فیلم است. این فیلم، با بازی «زوئی سالدانا» در نقش یک ستاره پاپ، توجه مخاطبان را به خود جلب کرده است.

«سالدانا» در نقش زنی قدرتمند و جسور ظاهر می‌شود که در یک شام خیریه، با حرکات نمایشی و جسورانه، به انتقاد از نفوذ کارتل‌های مواد مخدر و فساد سیاسی می‌پردازد. این سکانس خیال‌انگیز و تلفیق آن با عناصر موزیکال، بیانگر انزجار او از ریاکاری و نفاق حاکم بر جامعه است. و این دو اتفاق به خوبی با همدیگر تلفیق شدند.

«اودیار»، کارگردان شناخته‌شده‌ای که پیش از این فیلم‌های تحسین‌شده‌ای مانند پیامبر (A Prophet) و زنگ و استخوان (Rust and Bone) را ساخته بود، در این فیلم نیز به سبک مستقیم و پرشور خود وفادار مانده است؛ اما در امیلیا پرز، این رویکرد گاهی اوقات به نظر می‌رسد که کمی سطحی و غیرقابل باور باشد.

کارگردان همچنین از شخصیت فرعی کتاب الهام گرفته و آن را گسترش داده است که این بهره‌برداری از شخصیت فرعی، یکی از نکات مثبتی محسوب می‌شود که نظر منتقدان را نیز جلب کرده بود.

این شخصیت، یک فروشنده مواد مخدر است که توسط «کارلا سوفیا گاسکون» به تصویر کشیده می‌شود. عملکرد «گاسکون» در جشنواره کن مورد تحسین قرار گرفت و او اولین بازیگر ترنس شد که جایزه مهمی در این جشنواره دریافت می‌کند.

«امیلیا پرز»، برای انجام یک سری عمل‌های تطبیق جنسیتی، از وکیل «ریتا مورا کاسترو» (سالدانا) کمک می‌گیرد. او همچنین قصد دارد همسرش «جسی» (سلنا گومز) و فرزندانشان را که از تغییر جنسیت او بی‌خبر هستند، به کشوری دیگر ببرد.

«جسی» باید باور کند که همسرش مرده است. چهار سال بعد، مسیر «ریتا» و «امیلیا» دوباره با هم تلاقی می‌کند. «امیلیا» می‌خواهد فرزندانش را پس بگیرد. او همچنین می‌خواهد یک سازمان غیردولتی برای حمایت از پرونده‌های افراد مفقود شده، که ممکن است خودش مسئول برخی از آن‌ها باشد، تأسیس کند و به دنبال بخشش از یکی از همسران قربانیان به نام «اپیفانیا» (آدریانا پاز) است.

اما به نظر می‌رسد «اودیار» به تجربیات واقعی افراد ترنس علاقه‌ای ندارد. او «امیلیا» و خود واقعی‌اش را به عنوان دو فرد کاملاً متفاوت و بی‌ارتباط به تصویر می‌کشد، انگار که او فقط از شخصیت ترنس خود به عنوان یک استعاره برای بررسی افکار خودش درباره تولد دوباره و فرصت‌های دوم استفاده می‌کند.

این رویکرد، نشانه‌ای از کاهش اهمیت هویت جنسیتی است. تصور اینکه زن بودن به معنای خلوص مطلق محسوب می‌شود و لیدی مکبث همیشه پاک و بی‌گناه بوده است. اینکه هدف فیلم به‌تصویر کشیدن همین تغییر است، امری طبیعی محسوب می‌شود، اما اینکه اهداف او نیز تحت تأثیر قرار بگیرند، به داستان کلی فیلم ضربه می‌زند.

«ریتا»، وکیلی که بیشتر عمر حرفه‌ای خود را صرف دفاع از مردانی کرده بود که زنان را به قتل رسانده‌اند، خوب بازی می‌کند و سکانس‌های موزیکال را به‌نحوی اجرا می‌کند که مخاطب در آن سکانس‌ها میخکوب او را تماشا کند.

چیزی که برای پیش‌برد داستان به این فیلم ضربه می‌زند، نتیجه‌گیری‌های «امیلیا پرز» است که در این مورد مبهم و گیج‌کننده پیش می‌رود. فیلم به نظر می‌رسد که کنجکاوی کمی نسبت به نحوه زندگی این زنان در میان ثروتی که از بی‌اخلاقی خود به دست آورده‌اند، دارد.

نقد فیلم امیلیا پرز

«گاسکون» و «سالدانا» با شور و اشتیاق نقش‌های خود را ایفا می‌کنند؛ اما به نظر می‌رسد که «سلنا گومز» انتخاب مناسبی برای این نقش نبوده باشد.

فیلم اکثر زمان خود را در بخش موزیکال به‌سر می‌برد و در ارتباط داستان و شعر، به‌خوبی عمل می‌کند. کارگردان به بهترین شکل ممکن این عملکرد موسیقیایی را به فیلم موزیکال تبدیل کرد.

یکی از مشکلاتی که شاید در مقابل داستان جدید این اثر به فراموشی سپرده شد و بسیاری به آن دقت نکرده‌اند این باشد که فیلم بیش از حد اغراق‌آمیز است و گاهی اوقات احساس بی‌معنایی می‌کند. با وجود حضور «سلنا گومز» و اجرای آهنگ‌های او، بعید است که مخاطبان این فیلم را به خاطر موسیقی‌هایش به یاد بیاورند.

فیلم «اودیار» میل زیادی به ملودرام دارد. «امیلیا پرز» واقعیتی درون خود دارد، اما بر اساس نوشته‌های صریح و پوچ‌گرایانه نویسنده است. با وجود این، احساس می‌شود که فیلم می‌توانست طولانی‌تر باشد تا بتواند بیشتر به شخصیت‌ها و داستان بپردازد.

چیزی که این موزیکال را به چشم داوران جشنواره جلب کرد، جدید بودن ایده یک اثر با فضای موزیکال و جنایی بود. ما کمتر فیلمی با تلفیق این ژانرها دیده بودیم. اگرچه فیلم بهترینی نبود که می‌توانست وجود داشته باشد؛ اما همین‌که این اثر ساخته شد، می‌تواند انقلابی بر پا کند تا کارگردانان دیگر نیز در این ژانر کار بسازند.

جمع‌بندی و امتیازدهی

فیلم امیلیا پرز به کارگردانی «ژاک اودیار»، تلاشی جسورانه برای ترکیب ژانرهای موزیکال و جنایی است که با ایده‌ای نوآورانه توانست توجه منتقدان و جشنواره‌ها را جلب کند. اگرچه فیلم از لحاظ بصری و موسیقیایی تأثیرگذار است و اجراهای بازیگران، به‌ویژه «گاسکون» و «سالدانا»، قابل تحسین‌اند، اما در ارائه عمق شخصیت‌ها و توسعه داستان با چالش‌هایی مواجه است.

تلفیق فضای موزیکال با روایت جنایی، اگرچه بدیع است، اما گاهی به دلیل اغراق در ملودرام، به داستان لطمه می‌زند و پیام اصلی اثر را کمرنگ می‌کند.

وب‌سایت فیگار به این فیلم نمره 5 از 10 را می‌دهد.

بیشتر بخوانید:

نظر شما درباره‌ی مطلب نقد فیلم امیلیا پرز چه بود؟ لطفا نظرات خود را در بخش کامنت با فیگار و دیگر کاربران به اشتراک بگذارید.