نقد و بررسی فیلم گلادیاتور 2 (Gladiator II) ؛ اثری کم فروغ و بدون حماسه

نقد و بررسی منتقدان

فیلم گلادیاتور 2 در سایت نقد و بررسی راتن تومیتوز توانسته 71 درصد نقدهای مثبت از مجموع 364 نقد را کسب کند و میانگین امتیاز 6.6 از 10 را به خود اختصاص دهد. اجماع نظر منتقدان در بررسی فیلم گلادیاتور 2 می‌گویند:

در‌حالی‌که از فیلم قبلی الهام گرفته و در عین حال خون‌ریزی و حس نمایشی را افزایش داده، گلادیاتور 2 به‌عنوان یک اکشن خارق‌العاده بخش زیادی از قدرت و افتخار خود را مدیون اجرای برجسته «دنزل واشنگتن» است.

در همین حال، متاکریتیک که از میانگین وزنی استفاده می‌کند، امتیاز 64 از 100 را به فیلم اختصاص داده است که بر اساس 62 نقد بوده و نشان‌دهنده نظرات «عموماً مطلوب» است.

واکنش‌های اولیه از نمایش اول فیلم در استودیوهای Paramount در تحلیل فیلم Gladiator 2 مثبت بوده است. منتقدان از کارگردانی «ریدلی اسکات»، طراحی صحنه‌ها، سکانس‌های نبرد و بازی‌های «پل مسکال» و «دنزل واشنگتن» تمجید کرده‌اند. برخی منتقدان احتمال داده‌اند که «ریدلی اسکات» و «واشنگتن» نامزد دریافت جایزه اسکار شوند.

«اسکات منزل»، منتقد سینما، این فیلم را بهترین اثر «ریدلی اسکات» از زمان فیلم مریخی (2015) دانسته و آن را یک اکشن بزرگ، خونین و فوق‌العاده توصیف کرده که میراث فیلم اصلی را گسترش می‌دهد.

تحلیل روایی

هر بار که ساخت دنباله‌ای برای یک فیلم کلاسیک اعلام می‌شود، اولین واکنش معمولاً این است که بپرسیم چرا؟ این سوال اگرچه اغلب در قالب اغراق و شکایت بیان می‌شود، اما وقتی به‌طور جدی مطرح شود، می‌تواند اطلاعات زیادی درباره انگیزه‌های پشت فیلم و کیفیت نهایی آن به ما بدهد.

برای مثال، پیش از آنکه فیلم مکس دیوانه: جاده خشم با کارگردانی «جورج میلر» ما را شگفت‌زده کند، شور و اشتیاق بی‌حد و مرز «میلر» برای ساخت این فیلم ما را امیدوار کرده بود. از سوی دیگر، دنیای ژوراسیک بیشتر شبیه به یک پروژه صرفاً تجاری به نظر می‌رسید و نتیجه آن هم دقیقاً همان چیزی شد که انتظار می‌رفت؛ بنابراین اگرچه انگیزه‌های ساخت یک فیلم همیشه تضمین‌کننده نتیجه نیستند، اما بررسی آن‌ها جالب است.

حال این سوال مطرح می‌شود که چرا «ریدلی اسکات» تصمیم گرفت پس از گذشت دو دهه، فیلم گلادیاتور 2 را بسازد؟ داستان فیلم گلادیاتور 2 شانزده سال پس از وقایع فیلم اصلی رخ می‌دهد که اوضاع در امپراتوری رم خوب نیست. امپراتوری توسط دوقلوهایی به نام‌های «گتا» (جوزف کوین) و «کاراکالا» (فرد هچینگر) اداره می‌شود.

«لوسیلا» (کانی نیلسن) با ژنرالی قدرتمند به نام «آکاسیوس» (پدرو پاسکال) ازدواج کرده است. سناتورهای رم همچنان بی‌قدرت و بی‌کفایت هستند و شخصیت جدید ما، «ماکرینوس» (دنزل واشنگتن)، به‌تازگی یک گلادیاتور جدید به نام «هانو» (پل مسکال) را به خدمت گرفته است. آیا احساس می‌کنید سایه سنگین فیلم اول روی این داستان افتاده است؟

اگر پاسخ شما منفی است، پس باید به یک نکته دیگر اشاره کنیم که نمرات مردم در IMDb این را نشان می‌دهد. به بیان ساده‌تر، «ریدلی اسکات» صرفاً سعی کرد با بازیگرانی متفاوت، به همان سنت فیلم اصلی خود بازگردد. «هانو» در واقع همان «لوسیوس» است. پسر حرامزاده «لوسیلا» که در فیلم اصلی توسط «اسپنسر تریت کلارک» نقش‌آفرینی شده بود، حالا می‌خواهد نقش «لوسیوس» را ایفا کند.

فیلم این افشاگری را به‌صورتی کند و تقریباً ناشیانه ارائه می‌دهد که به‌صراحت باید گفت، بی‌احترامی به مخاطب است. مشکل بزرگ‌تر این است که گلادیاتور 2 به‌طور کامل زیر سایه فیلم اول قرار گرفته است.

در این دنباله دوباره با یکی از اعضای نخبگان رومی مواجه هستیم که سر از میدان نبرد گلادیاتورها، جایی که در نهایت درگیر دسیسه‌های سیاسی شهر و مقابله با امپراتورهای ظالم و مستبد می‌شود، درآورده است.

این در حالی است که فیلم در ابتدا پتانسیل این را داشت که مسیری متفاوت اما مشابه با فیلم اصلی را طی کند. در آغاز فیلم، شخصیت «آکاسیوس» با بازی «پدرو پاسکال» رهبری یک نبرد عظیم علیه «هانو» را بر عهده داشت؛ نبردی که در آن هانو و دیگر اسیران به‌عنوان بردگان به سرزمینی کشیده می‌شوند که از آن متنفرند.  این موضوع گرچه یادآور فیلم اول است، اما می‌توانست به سمت مسیری جالب و متفاوت پیش برود؛ اما با ورود شخصیت «ماکرینوس» با بازی «دنزل واشنگتن»، فیلم ناگهان پتانسیل آن را داشت که بسیار جذاب‌تر شود.

«واشنگتن» در نقش «ماکرینوس»، انرژی و بداهه‌گویی‌های درخشانی را به نمایش می‌گذارد. «ماکرینوس» شخصیتی است که با دسیسه‌ها و فرصت‌طلبی‌هایش در لبه داستان حرکت می‌کند و پویایی جدیدی به فیلم می‌بخشد. این بازی که کمی متفاوت با نقش‌های قبلی «واشنگتن» است، می‌توانست هسته یک فیلم عالی باشد که در سوی دیگر توسط «پاسکال» و «مسکال» تکمیل شود.

اما فیلم به‌جای اینکه این مسیر را دنبال کند، اصرار دارد که با تقلید از گلادیاتور داستانی مشابه بسازد و در این مسیر، تبدیل به اثری می‌شود که در کنار هم وصله‌پینه شده است. حتی شخصیت امپراتورهای دوقلو، با بازی «جوزف کوین» و «فرد هچینگر»، هرچند با انرژی هرج‌ومرج‌آمیز به تصویر کشیده شده‌اند، از نظر لحن با باقی فیلم هماهنگی ندارند.

نقد فیلم Gladiator II

در میان بازیگران، «دنزل واشنگتن» یک نقطه درخشان است. «پدرو پاسکال» نیز با هنرنمایی در صحنه‌های اکشن قوی و بازی احساسی، عملکردی غنی از خود به نمایش می‌گذارد، هرچند زمان حضورش محدود است. «کانی نیلسن» نیز در نقش زنی که دوباره علیه امپراتوری می‌شورد، با وجود سنگینی میراث فیلم اول، بهترین تلاش خود را می‌کند.

اما درباره «پل مسکال» باید گفت که او ظاهری مناسب و مهارت جنگی خوبی دارد. بازی او بد نیست؛ در واقع او بازیگری است که توانایی بد بازی کردن را ندارد؛ اما این بازی برای شخصیت «لوسیوس» و نقاط عطفی که باید در داستان به آن‌ها برسد، مناسب به نظر نمی‌رسد. اگر شخصیت او قوس داستانی متفاوتی داشت و نیازی نبود که قهرمان امپراتوری باشد، این بازی می‌توانست عالی باشد؛ اما در اینجا، عملکرد او به‌نوعی بی‌ربط به نظر می‌رسد.

حتی اگر داستان فیلم درهم‌وبرهم باشد و بازی‌های بازیگران در لحظاتی نامتناسب به نظر برسد، صحنه‌های اکشن می‌توانند همه‌چیز را کنار هم قرار دهند و فیلم را به یک موفقیت تبدیل کنند.

متأسفانه، این اتفاق هم در گلادیاتور 2 رخ نمی‌دهد. پس از سکانس افتتاحیه که امیدوارکننده است، همه‌چیز رو به افول می‌رود. یک مبارزه کوچک خارج از میدان نبرد گلادیاتورها وجود دارد که واقعاً عالی است. اما باقی صحنه‌ها، صرفاً برای گذراندن فیلم هستند. سکانس جنگ میمون‌ها یک فاجعه گرافیکی بود و آنچه می‌توانست با کشتی‌های دزدان دریایی جالب باشد، به خاطر وجود کوسه‌ها غیرقابل‌باور شد.

پس به سوالی برمی‌گردیم که نقد فیلم گلادیاتور 2 را با آن آغاز کزدیم. چرا «ریدلی اسکات» تصمیم گرفت پس از گذشت دو دهه، فیلم گلادیاتور 2 را بسازد؟ مسیر طولانی ساخت این فیلم نشان می‌دهد که انگیزه‌ای فراتر از حرص مالی پشت آن بوده است. شاید اگر این فیلم تمرکز بیشتری روی آنچه که «دنزل واشنگتن» انجام می‌دهد داشت، می‌توانست فیلم بهتری باشد.

جمع‌بندی و امتیازدهی

فیلم گلادیاتور 2 که پس از دو دهه توسط «ریدلی اسکات» ساخته شده، به نظر می‌رسد بیش از آنکه دنباله‌ای اصیل و خلاقانه باشد، در سایه سنگین فیلم اول قرار گرفته است.

اگرچه بازیگرانی همچون «دنزل واشنگتن» و «پدرو پاسکال» با عملکردی درخشان و جذاب، تلاش می‌کنند تا به فیلم روح ببخشند؛ اما داستان درهم‌وبرهم و اصرار بر تقلید از سنت‌های فیلم اول، توانایی بالقوه این دنباله را محدود کرده است.

صحنه‌های اکشن نیز، به‌جز معدود لحظات درخشان، اغلب ناامیدکننده هستند و حتی جذابیت‌های بصری آن‌ها زیر سوال می‌رود. در مجموع، گرچه انگیزه‌های غیرتجاری در پس ساخت این فیلم دیده می‌شود، اما نتیجه نهایی نشان می‌دهد که فرصت خلق اثری متمایز و به‌یادماندنی از دست رفته است.

وب‌سایت فیگار به این فیلم نمره 4 از 10 را می‌دهد.

بیشتر بخوانید:

نظر شما درباره‌ی مطلب نقد فیلم گلادیاتور 2 چه بود؟ لطفا نظرات خود را در بخش کامنت با فیگار و دیگر کاربران به اشتراک بگذارید.