ساعت 24 — فرزندانکارگران که روی خاک و خل می‌نشینند و با شکم‌های گرسنه درس می‌خوانند یا با دستان کوچک‌شان در مزارع و کارگاه‌ها کار می‌کنند، چه آینده‌ای خواهند داشت؟! بدون شک، همه‌ی این کودکانِ درگیر رنج، فرزندان کارگران هستند؛ در شرایطی که نرخ حداقلیِ سبد خوراکی‌ها و آشامیدنی‌های خانوار کارگری متوسط ۴ نفره، به تنهایی دو برابر حداقل دستمزد مصوب شورایعالی کار است.
«مازیار گیلانی‌نژاد» فعال کارگری در این رابطه با اشاره به تبعیضی که گریبان کودکان خانواده‌های فرودست را گرفته؛ به ایلنا می‌گوید: مهدکودک دوزبانه شمال تهران، در ظاهر فقط نمادی از پیشرفت یا رفاه شهری است اما اگر آن را کنار تصویر کودکان سیستان و بلوچستان یا حتی ساکن جنوب شهر یا حاشیه تهران بزرگ بگذاریم، کودکانی که در مدارس کپری درس می‌خوانند، برای رسیدن به مدرسه از رودخانه می‌گذرند، کفش مناسب ندارند یا دفتر پاره‌ای را با دستان ترک خورده نگه می‌دارند، «تضاد» دیگر پدیده‌ای تزئینی نیست و اختلاف طبقاتی، خود را در عریان‌ترین شکلش نشان می‌دهد.
در جامعه‌ای که اقلیتی از کودکی در امنیت، آموزش و رفاه پرورش می‌یابند و اکثریتی از همان سنین ابتدایی با فقر، ناامنی و کار زودهنگام دست‌وپنجه نرم می‌کنند، مسئله تنها نابرابری نیست. ثروت اقلیت، از کار و رنج اکثریت ساخته می‌شود.
او اضافه می‌کند: کارگرانی که برای تامین معیشت خود در کارگاه‌ها، کارخانه‌ها و مزارع می‌کوشند، در تصمیم‌گیری درباره سرنوشت‌شان هیچ سهمی ندارند. محروم‌ترین کارگران که بیش از همه به کنش‌گری و مطالبه‌گری نیازمند، از نهاد صنفی و تشکل بی‌نصیب‌اند و به همین دلیل، محرومیت آن‌ها در نسل‌های بعدی بازتولید می‌شود. فرزندان برای کار فرسنگ‌ها دورتر می‌روند و زیر چرخ‌های سنگین سرمایه‌داری له می‌شوند؛ دقیقاً مشابه همان ویدئویی که از کودکان کار در عوارضی نزدیک فریمان منتشر شده است.
source