آشنایی با بزرگترین، سنگین‌ترین و روشن‌ترین ستاره‌های جهان

1

در آسمان وسیع شب، جایی که ستاره‌های بی‌شماری برای جلب توجه رقابت می‌کنند، یک غول بزرگ وجود دارد که عنوان بزرگترین ستاره جهان را در اختیار دارد. این غول آسمانی که هزاران سال نوری از زمین فاصله دارد، درک ما از فیزیک ستاره‌ها را به چالش می‌کشد.

بیشتر ستارگان در کهکشان ما ممکن است به صورت ذرات نور کوچکی ظاهر شوند و حتی پر جرم‌ترین ستاره نیز به اندازه ستارگان دور دست همانند Betelgeuse یا Sirius درخشان نیستند. در ادامه همراه با ما باشید تا با UY Scuti بیشتر آشنا شوید که بزرگترین ستاره‌ای است که ما آن را می‌شناسیم.

بزرگترین ستاره جهان

ستاره UY Scuti عنوان برجسته بزرگترین ستاره شناخته شده جهان را در اختیار دارد. این ستاره ابر غول سرخ، آن قدر بزرگ است که حتی درخشان‌ترین ستاره‌های آسمان شب ما در برابر آن کوچک به نظر می‌رسند. اندازه عظیم ستاره UY Scuti تقریباً غیر قابل درک است و شعاع آن حدود ۱۷۰۰ برابر بزرگتر از خورشید ما است.
این به معنای آن است که اگر ستاره UY Scuti در مرکز منظومه شمسی ما قرار می‌گرفت، تا مدارهای عطارد، زهره، زمین، مریخ و احتمالاً مشتری پیش می‌رفت و این نشان دهنده مقیاس عظیم این غول آسمانی است.

بزرگ و عظمت بسیار زیاد ستاره UY Scuti باعث شده تا این ستاره در جمع ستاره‌های غول پیکر قرار بگیرد که از نظر اندازه بسیار بزرگتر از ستاره‌های برجسته دیگری همانند Alpha Orionis ملقب به Betelgeuse هستند. در حالی که ستاره Betelgeuse اغلب به دلیل عظمت و درخشندگی‌اش مورد تحسین قرار می‌گیرد اما ابعاد ستاره UY Scuti حتی در میان بزرگترین ستاره‌ها نیز یک ستاره غول محسوب می‌شود.

گستره وسیع این ستاره سرخ نه تنها درک ما از تکامل ستاره‌ای را به چالش می‌کشد بلکه تخیل را نیز به وجد می‌آورد و چشم‌انداز روشنی از عظمت جهان و مکان ما در آن را ارائه می‌دهد.

درخشان‌ترین ستاره جهان

عنوان درخشان‌ترین ستاره جهان از نظر درخشندگی ذاتی به ستاره آبی درخشانی به نام Eta Carinae تعلق دارد. این ستاره در فاصله تقریبی ۷۵۰۰ سال نوری از زمین و در صورت فلکی کارینا قرار دارد و میلیون‌ها برابر بیشتر از خورشید ما می‌تابد.

این غول ستاره‌ای در حال گذراندن یک مرحله بسیار فرار در زندگی خودش است که با نوسانات چشمگیر در روشنایی و فوران‌های بزرگ همراه است. درخشندگی این ستاره فقط به خاطر اندازه آن نیست بلکه به دلیل ماهیت پر فراز و نشیب آن است که باعث می‌شود مقادیر قابل توجهی از جرم خودش را در فوران‌های تماشایی به فضا پرتاب کند.
این رویدادها باعث شدند تا ستاره Eta Carinae به موضوع مطالعه بسیار خوبی تبدیل شود چراکه دانشمندان به دنبال درک مکانیزم‌هایی هستند که باعث بی‌ثباتی و خروج انرژی شدید می‌شوند و باعث شدند تا این ستاره به یک منبع نوری درخشان در کیهان تبدیل شود.

سنگین‌ترین ستاره کهکشان

در حالی که ستاره UY Scuti بزرگترین ستاره است اما ستاره R136a1 در حال حاضر عنوان سنگین‌ترین ستاره در جهان را در اختیار دارد. این ستاره در ابر ماژلانی بزرگ و در فاصله تقریباً ۱۶۵۰۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد و عضوی از دسته ستارگان پرجرم کمیاب است که وزنی بیش از ۱۷۰ تا ۲۳۰ برابر خورشید ما دارند.
وجود چنین ستاره‌ای نظریه‌های قبلی در مورد محدودیت‌های جرم ستاره‌ای را به چالش می‌کشد و شرایط شدیدی که تحت آن، ستاره‌ها می‌توانند شکل بگیرند و وجود داشته باشند را برجسته می‌کند. جرم خارق‌العاده ستاره R136a1 منجر به کشش گرانشی شدیدی می‌شود که بر محیط اطراف آن تأثیر می‌گذارد و تنوع باورنکردنی پدیده‌های ستاره‌ای در جهان را به نمایش می‌گذارد. مطالعه چنین ستاره‌های سنگینی بینش ارزشمندی را درباره فرایندهای تشکیل ستاره، تکامل و سرنوشت نهایی پرجرم‌ترین ستاره‌های کیهان به ما ارائه می‌کند.
ستارگان غول‌پیکر چطور شکل می‌گیرند؟

تشکیل ستارگان غول‌پیکر فرایندی است که در هسته‌های سرد و متراکم ابرهای مولکولی غول پیکر پراکنده در سراسر کهکشان‌ها از جمله کهکشان راه شیری ما و ابر Large Magellanic در نزدیکی ما آغاز می‌شود. این ابرهای گاز و غبار زمانی که نواحی درونی آن‌ها تحت تأثیر گرانش خود فرو می‌ریزند، به مکانی برای شکل‌گیری ستاره تبدیل می‌شوند.

برای اینکه یک ستاره پرجرم و بزرگ شکل بگیرید، به مقدار قابل توجهی ماده و بسیار بیشتر از ستارگان متوسط نیاز است. با فروپاشی این مناطق، آن‌ها گرم می‌شوند و در نهایت همجوشی هسته‌ای را در هسته خود ایجاد می‌کنند. این فرایند برای ستارگان پرجرم پیچیده‌تر است چراکه شکل‌گیری آن‌ها احتمالاً شامل ادغام ستارگان کوچک‌تر در محیط‌های ستاره‌ای متراکم یا از طریق تجمیع مقادیر بسیار زیادی از مواد از محیط اطرافشان است.

این فرایندها منجر به تولد ستارگان عظیم می‌شود و ستارگان درخشان و بزرگی را ایجاد می‌کند که با درخشندگی شدید و بادهای قدرتمند خود بر همسایگی کیهانی مسلط می‌شوند و ساختار کهکشان‌های خود را شکل می‌دهند.